Wim Bobelijn °1969

'69 - we verzinnen het niet en nog steeds volgens Serge en Jane “l'année erotique”. En dat in Assenede, wie had dat gedacht! Hoewel we uit goede bron vernamen dat Willem geboren is in het jaar ’53 maar hij vond dat het heilige getal hem beter zou staan.

Wim zet zijn eerste muzikale stappen op twaalfjarige leeftijd via pianolessen om tijdens zijn legerdienst over te schakelen op keyboards. U denkt: "het leger, dat moet wel een springplank naar succes geweest zijn". De waarheid is lichtjes anders: van dan af ging het een beetje zoals met de verborgen jaren van Jezus: een muzikale stilte tot zijn vijfendertigste levensjaar.
Met het muziekvirus is het een beetje zoals met herpes: dat komt en dat gaat maar het blijft wel in je zitten. Ibidem bij onze Wim: het virus begon zich terug te roeren. Her en der wat jammen met andere muzikanten leidde op zijn veertigste tot een bekering, lees "saxofoon". Geen vette motorbike dus, maar muzieklessen als oplossing voor de midlife crisis. Gewapend met sax en keyboard startte hij met vrienden een bluesrock-rockabilly band: "The Shuffle Kings". Nieuwsgierigheid bracht hem bij een nieuw instrument: onze maat schafte zich een basgitaar aan en introduceerde zijn talent bij "Yellow Moon" en "Mashup" tot hij in 2016 verleid werd (volgens hemzelf gechanteerd) om te bassen bij The Goose Thing.
De nieuwe invloeden van de blues zorgden voor meer nieuwsgierigheid in basinstrumenten en onlangs is er een contrabas bijgekomen. En het gonst al van de geruchten dat er ook een akoestische basgitaar op komst is.

De muzikale invloeden van Wim moeten gezocht worden bij de Dire Straits, Norah Jones, Eric Clapton, de Rolling Stones en een "zonde" in de jeugdjaren; zijnde Prince en zijn expliciete teksten. Amai nog nie toen. Onze vriend heeft tenslotte ook zijn geboortejaar mee.

In the Goose Thing is Wim voornamelijk te vinden achter de basgitaar, soms ook al eens de aan de sax of de keyboards. En ook de meer dan aantrekkelijke stembanden gooit hij al wel eens in de muzikale strijd. Wim beschikt ook over een repetitielokaal, maar het is een brug te ver om te beweren dat dit de enige reden is die zijn plaats in de band rechtvaardigt, zoals al eens beweerd werd in "Hallo Allemaal".

Als favoriete bassisten kiest Wim voor Flea, uiteraard van de Red Hot Chilli Peppers, en voor Duff McKagan van Guns & Roses. En de “onbewoond-eiland-vraag” levert ons “Purple Rain” van Prince, “Legend” van Bob Marley en of course: “For the good times” van The little Willies (met Norah Jones).